چسب‌ها
چسب‌های آلی برای چسباندن بتن تازه به بتن سخت شده، یا بتن سخت شده و دیگر مواد به بتن موجودند. چسب‌های مورد استفاده در پیوندهای سازه‌ای از رزین‌های اپوکسی هستند. برای وصله‌های پیوندی، روکش‌های بتنی و غیره، چسب‌های لاتکسی به کار می‌روند.
چسب‌های سازه‌ای
: رزین‌های اپوکسی مورد استفاده بدین منظور مطابق استاندارد ASTM-C881 باشند. این مواد به سطوح خیس یا مرطوب می‌چسبند. مشخصات ۵۰۳٫۴ ، ۵۰۳٫۲ ، و ACI-503.1 کاربرد این مواد در چسباندن مواد گوناگون را تشریح می‌کنند. چوب، مس، فولاد، سنگ و غیره می‌توانند به بتن چسبانده شوند.
استاندارد ASTM-C881 ، هفت نوع سیستم رزینی از نوع اپوکسی را دربر می‌گیرد. جهت چسباندن معمولی: نوع I برای مواد سخت شده به بتن سخت شده؛ نوع II برای بتن تازه به بتن سخت شده؛ و نوع III چسب برای ملات اپوکسی و بتن عنوان شده و جهت ایجاد پیوند سازه‌ای : نوع IV برای مواد سخت شده به بتن سخت شده؛ و نوع V برای بتن تازه به بتن سخت شده و انواع VI و VII برای اجرای قطعه‌ای مطرح شده است. کلیه انواع به صورت با غلظت کم یا متوسط و خمیر ژل موجودند.
چسب‌های غیرسازه‌ای
: برای وصله‌های پیوندی و روکش‌های بتنی، لاتکس‌های آلی سابقه عملکرد خوبی دارند. این مواد باید مطابق استاندارد ASTM-C1059 باشند. نوع I در مواردی که در معرض آب یا رطوبت بالا هستند و نوع II در مواردی که در معرض رطوبت زیاد یا غرقاب شدن دارند، مورد استفاده هستند.
آماده سازی سطح: هر سیستم چسباننده‌ای تنها به‌اندازه صعیف ترین اتصالش مقاوم است. آماده سازی سطح باید مورد تأکید بیش از حد قرار گیرد. شیره بتن، گرد و خاک، آلودگی، با دیگر مواد خارجی قدرت چسبانندگی این چسب‌ها را به شدت کاهش می‌دهند. سطح بتن باید ترجیحاً با سایش مکانیکی مانند ماسه پاشی، تراشیدن، یا روش‌های دیگر پاک شود. سطوح ماله کشی شده یا قالب بندی شده معمولاً ضعیف هستند و اگر مقاومت سازه‌ای مد نظر است این سطوح باید برداشته شوند. به عنوان نمونه مقاومت یک سطح ماله کشی شده در کشش مستقیم تنها MPa 5/0 سایش مکانیکی سطح، این مقدار را به MPa 2 افزایش می‌دهد. یک لایه روغن می‌تواند این پیوستگی را به صفر برساند.
نحوه کاربرد چسب‌های سازه‌ای: برای چسباندن بتن خمیری به بتن سخت شده دو جزء تشکیل دهنده چسب باید کاملاً با هم مخلوط شوند و بلافاصله پس از اختلاط، به کار روند. سپس بتن با ملات را می‌توان طی مدتی که چسب هنوز چسبناک است، ریخت. این زمان بین ۳۰ دقیقه تا ۲ ساعت بسته به سیستم خاص مورد نظر تغییر می‌کند. در هوای داغ، زمان عمل آوری این رزین‌ها بیشتر و زمان تماس کمتر می‌باشد. اگر روکش‌های نازکی از بتن با سیمان پُرتلند یا ملات اجرا شوند، دقت زیادی باید صرف شود تا روکش بتنی نازک مرطوب باشد، زیرا خشک شدن موجب جمع شدگی، تابیدگی، و از بین رفتن پیوستگی روکش می‌شود. چسب‌های اپوکسی – پلی سولفیدی قبل از عمل آمدن نم بند هستند و روکش‌های بتنی تنها در سطح فوقانی خشک می‌شوند. این خشک شدن می‌خواهد روکش نازک بتنی را به خارج چسب بتاباند. عمل آوری مرطوب یا استفاده از ترکیب عمل آور باید به محض امکان انجام شود.
هنگام چسباندن بتن تازه به بتن قدیمی‌که مکش زیادی دارد، بتن قدیمی‌باید با آب خیس شود تا از جذب چسب به بتن قدیمی‌جلوگیری شود. بتن باید خیس شود لیکن آب آزاد روی سطح نماند.
کاربرد ترکیب چسباننده می‌تواند با استفاده از برس‌ها و جاروها به بهترین نحو انجام شود، اگرچه وسایل اختلاط و افشانک‌های خودکار بدین منظور موجودند.
برای چسباندن بتن سخت شده به بتن سخت شده یا دیگر مواد به بتن، اگر سطوحی که باید بهم بچسبند روی هم جفت نمی‌شوند، چسب‌های اپوکسی باید با ماسه ریز مخلوط شوند تا تشکل یک ملات بدهند، لیکن بدین منظور مصرف چسب‌های با غلظت زیاد یا اپوکسی رزین ژلاتینی ساده تر است.
نحوه کاربرد لاتکس در بتن
نوع I: لاتکس را به وسیله برس، غلتک یا افشانک عرضه شده از طرف سازنده به کار برید. بتن را روی لاتکس اجراشده در هر زمانی، حتی بعد از اینکه لاتکس خشک شد، بریزید.
نوع II: لاتکس را طبق دستور کار با سیمان پُرتلند یا با سیمان پُرتلند و ۲ تا ۳ قسمت ماسه مخلوط کنید تا لجن تشکیل شود، این لجن را روی سطح بمالید تا بچسبد. ملات تازه یا بتن را، قبل از اینکه لجن خشک شود یا بگیرد، روی لجن بریزید. برای حصول بهترین نتایج از لاتکس‌های نوع I و II، بتن یا ملات حاوی لاتکس مناسب را مصرف کنید. حداقل ۱۵ درصد لاتکس پلیمری سفت، بسته به سیمان باید به کار رود.
