سخت کننده‌های کف
سخت کننده‌های کف که به تازگی در صنعت به کار می‌روند مشتق از فلوئوسیلیکات‌ها یا رزین‌های آلی هستند. فلوئوسیلیکات‌ها به طریق شیمیایی با آهک آزاد بتن ترکیب می‌شوند و پودرشدگی بتن را کاهش و سختی آن را به آرامی‌افزایش می‌دهند. فلوئوسیلیکات‌ها می‌توانند نمک‌های قلع یا منیزیم یا ترکیبی از آنها باشند. برخی ترکیبات انحصاری، حاوی مواد ترکننده و یا اسیدهای آلی هستند تا کارآیی آنها را بهبود بخشند. سخت کننده‌های فلوئوسیلیکاتی باید به عنوان محلول‌های آبی به میبزان m2/lit 5/1 تا ۵/۳ مصرف شوند. مقدار فلوئوسیلیکات باید بین kg/lit 11/0 تا ۱۷/۰ باشد.
ترکیب مواد عمل آور و سخت کننده در بازار موجودند. این ترکیبات معمولاً پوشش‌های لاستیک ترکیب شده با کلر یا بوتادین استیرنی هستند. آنها معمولاً کف را سخت نمی‌کنند بلکه پک رنگ لاکی محافظ به بتن می‌دهند. چون این مواد تحت عنوان ترکیبات عمل آوری طبقه بندی و مصرف می‌شوند، باید به میزان کمتر از m2/lit 5/4 که توسط استاندارد ASTM-C309 بیان شده، به کار روند. سطح پوشش بیشتر، موجب عمل آوری ناچیز ا اندک بتن می‌شود. نه سخت کننده‌های کف فلوئوسیلیکاتی و نه نوع رزینی خرابی‌های اساسی بتن که در اثر پرداخت بیش از حد، مقدار آب زیاد، یا کربناتاسیون به وجود آمده را ترمیم نمی‌کنند.
بعضی پودر های سخت کننده هم هستند که این نوع سخت کننده ها بعضا در بتن های رنگی نیز استفاده می شوند . به این صورت که لایه نهایی را با این پودر به صورت پاشیدن روی سطح و پرداخت با ماله پروانه ای جلوه ای نیکو می بخشند.
